Κόσμε χρυσέ κόσμε αργυρέ κόσμε μαλαματένιε
κόσμε και ποιος σε χάρηκε και ποιός θα σε κερδίσει
κόσμε ψεύτη
Μα εγώ ‘μαι απου σε γλέντησα μα δε θα σε κερδίσω
θα σε χαρούνε τα βουνά θα σε χαρούνε οι κάμποι
θα σ’ αποχαιρετήσουνε όμορφοι κι αντρειωμένοι
καλά αντρειωμένοι!

Παραδοσιακό, Ριζίτικο Κρήτης.

Φληβάς ο Φοίνικας, δεκαπέντε μέρες πεθαμένος,
Λησμόνησε την κραυγή των γλάρων, και το φούσκωμα του βαθιού πελάγου
Και το κέρδος και τη ζημιά.
Κάτω απ' τη θάλασσα ένα ρέμα
Έγλειψε τα κόκαλά του ψιθυρίζοντας. Μ' ανεβοκατεβάσματα
Πέρασε τα στάδια των γειρατειών του και της νιότης του
Μπαίνοντας μέσα στη ρουφήχτρα.
Εθνικέ ή Εβραίε
Ω εσύ που γυρίζεις το τιμόνι κοιτάζοντας προς τον αγέρα
Στοχάσου το Φληβά που ήταν κάποτες όμορφος κι αψηλός σαν εσένα.

T.S.Eliot, Έρημη Χώρα, (δ') Θάνατος από πνιγμό, μτφ. Γ. Σεφέρης.

(Μια σύντομη ιστορία ερωτικής απογοήτευσης)

Τα ματόκλαδά σου λάμπουν, σαν τα λούλουδα του κάμπου (γνωριμία)
Τα ματόκλαδά σου γέρνεις, νου και λογισμό μου παίρνεις (έρωτας)
Τα ματάκια σου αδερφούλα, μου ραγίζουν την καρδούλα (καημός)
Τα ματάκια σου να βγούνε, σαν και μένα δεν θα βρούνε (απόριψη)

Μ. Βαμβακάρης, Τα ματόκλαδά σου λάμπουν, 1960.

Φτερό νερού καθάριο ευκολοσύντριφτη βροχή
Δροσιά στα χάδια τυλιγμένη
Στα λόγια και στα βλέμματα
Έρωτα που κρυφά κρατείς ό,τι αγαπώ.

Π. Ελυάρ, [Φτερό νερού καθάριο ...], μτφ. Ο. Ελύτης.

[...]
Η ποίηση - ειν' ένα ταξίδι
σ' άγνωστη χώρα.
Η ποίηση - είναι ταυτόσημη
με την παραγωγή ραδίου.
Για μια και μόνο λέξη
λιώνεις χιλιάδες τόνους
γλωσσικό μετάλλευμα.
[...]

Β. Μαγιακόφσκι, Συνομομιλία μ' έναν έφορο περί ποιήσεως, μτφ. Α. Αλεξάνδρου.

Οι μέρες είναι πέτρες. Τσακμακόπετρες
που έτυχε νά ’βρει η μια την άλλη κι έγιναν δυο τρεις σπίθες·
πέτρες του αλωνιού που τις χτυπούν τα πέταλα κι έλιωσαν πολύ κόσμο,
βότσαλα στο νερό με τα εφήμερα δαχτυλίδια,
πετραδάκια πολύχρωμα και υγρά στ’ ακρογιάλι,
ή λήκυθοι, στήλες που κάποτε σταματούν το διαβάτη.
Οι μέρες είναι πέτρες· σωριάζουνται η μια πάνω στην άλλη…

Γιώργος Σεφέρης, [Οι μέρες είναι πέτρες], Τετράδιο Γυμνασμάτων Β'.

Το όραμα εκείνων των προσώπων μες στο πλήθος·
Πέταλα σε υγρό, σκούρο κλωνάρι.

Έζρα Πάουντ, Σ' ένα σταθμό του μετρό, μτφ.Τάκης Μενδράκος.

Λιανοτράγουδα

Ο κόσμος είν' ένα δεντρί, κ' εμείς το πωρικό του,
ο Χάρος είναι τρυγητής και παίρνει το ανθό του.

Ν.Γ.Πολίτου, Δημοτικά Τραγούδια, σελ. 235.

Η Ανοιξη ειναι ενα ισως χερι
(που ερχεται απο Πουθενα
με προσοχη) τακτοποιωντας μια
βιτρινα, που την κοιτουν οσοι περνουν (κι ενώ
εκεινοι παρακολουθουν αυτή
τακτοποιει αλλαζει βαζει
με προσοχη εδω κατι παραξενο
εκει κατι γνωστο) και

ολα με προσοχη τ’ αλλαζει

η ανοιξη ειναι ενα ισως
Χερι σε βιτρινα
(που με προσοχη
μετακινει εδώ κι εκει Καινουρια και
Παλια, ενώ
την παρακολουθουν με προσοχή
βγαζοντας ένα ισως
κλασμα λουλουδιου εδω βαζοντας
ενα ποντο αερα παραπερα) και
χωρις να σπαζει τιποτε.

Ε.Ε. Κάμμινγκς, [Η άνοιξη είναι ...], μτφ. Θεοδόσης Άθας.

Σκεπάστηκα με εφτά πέπλα
για να με ξεσκεπάσεις
εφτά φορές.

Μυρώθηκα μ' εφτά μύρα
για να με μυρίσεις
εφτά φορές.

Σου είπα εφτά ψέματα
για να μ' αφανίσεις
εφτά φορές.

Ιβάν Γκόλ, Μαλαισιακά Τραγούδια, μτφ. Ε.Χ.Γονατάς.

Και τι άκουσες, γαλανομάτη γιε μου, μοσχαναθρεμένε;
Ω, και τι άκουσες, μικρέ μου γιε αγαπημένε;
Άκουσα τον κεραυνό να πέφτει, και πριν μια τρομερή βροντή
Άκουσα ένα κύμα να βρυχάται, να θέλει να πνίξει όλη τη γη
Άκουσα εκατό τυμπανιστές τα τύμπαν α να χτυπάνε δυνατά
Άκουσα χίλιους να ψυθιρίζουν και κανείς να μην ακούει προσεκτικά
Άκουσα έναν της πείνας να πεθαίνει και πολλούς να γελάνε βροντερά
Άκουσα το τραγούδι ενός ποιητή που πέθανε
Σαν το σκυλί στ' αμπέλι
Άκουσα έναν παλιάτσο σε μιαν αλέα να κλαίει
Και κανείς να μην τον θέλει
Και μια άγρια, ναι, μια άγρια, μια άγρια
Ω, μια άγρια, σου λέω μια άγρια, μια άγρια βροχή θα πέσει.

Bob Dylan, A Hard Rain's A-Gonna Fall (απόσπασμα),μτφ Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης.

Τιμωρούμαστε περισσότερο για τις αρετές μας.

Φ. Νίτσε, Αποφθέγματα, μτφ. Ζήσης Σαρίκας.

2011